You Never Walk Alone

Weer een week voorbij, de tijd vliegt nog steeds voorbij hier! Toen ik in Nederland bedacht dat ik 8 weken weg zou gaan voelde dat echt super lang, 2 maanden, 1/6 van een jaar! Maar nu ik hier zit is het veels te kort! Ik ben veel aan het denken aan wat nog haalbaar is in 2 weken (en denk dan met name dat 2 weken veel te kort is), maar ik moet natuurlijk niet vergeten te genieten en in gedachten houden wat ik al gedaan heb en aan kleine verbeteringen denken! Maar dat is voor deze perfectionist af en toe een beetje moeilijk ;)

Donderdag hadden we voor het eerst therapie dag in de kerk die we ook gaan gebruiken voor de Day Care. Hier hebben we meer ruimte en dit was erg prettig! De ouders gaven hun kinderen weer fysiotherapie en ook de fysiotherapeut was weer aanwezig. Een aantal ouders hadden eten mee genomen zodat ik kon observeren en eventueel tips kon geven. 1 ouder deed het al super goed. Bij e ander was het lastig beoordelen. Normaal gesproken at het kindje niet rond die tijd, dus had ze geen honger. Hierdoor slikte ze nauwelijks wat het erg lastig beoordelen maakt of het wel of niet goed gaat. Ook heb ik mijn presentatie nog een keer gegeven aan de ouders die vorige week niet aanwezig waren. Na de therapie gingen mama Matilda en ik terug naar de office en kochten we een lunch. Toen we aankwamen bleek dat de rest al aan het eten was, oeps! Maar daardoor had ik wel gelijk een maaltijd voor ’s avonds, nog een keer chapati met bonen, scheelt weer koken :) Want dat vindt ik niet zo leuk om te doen in mijn eentje en is ook een grote uitdaging hier omdat het gas niet zacht gezet kan worden. Ik heb dan ook nog maar weinig zelf gekookt, en nog niet geprobeerd afrikaans te koken in mijn eentje ;) Nieuwe week, nieuwe kansen zullen we maar zeggen.

Vrijdag moest ik erg vroeg op, ik moest om half 8 weg! Morgen nog eerder, dan moet ik 7.20 vertrekken. Veel te vroeg ;) Ik ging naar Port Reitz, een grote school voor kinderen met een beperking. Ook hier zijn we weer op schoolvisit geweest. Toen we een klas binnen liepen was er nog een mzungu! Toevallig ook uit Nederland, erg gezellig om haar even gesproken te hebben. Helaas was ons kindje niet bij haar, dus hadden we niet heel veel tijd om te kletsen;) Hierna zijn we naar het revalidatiecentrum gegaan. Het was op dat moment erg rustig. De kinderen lagen in bed en er werden geen therapieën gegeven, dat was wel jammer, ik had graag gezien hoe het er daar aan toe gaat. Ook was er een logopedist aanwezig, ze was alleen een beetje sprakeloos, jammer genoeg kreeg ik er niet zoveel uit.. We hebben een rondleiding door het gebouw gehad, veel verschillende ruimtes voor de verschillende therapieën. Ook slaapzalen. Hier lagen erg veel kinderen in 1 bed, terwijl andere bedden leeg waren. Ik weet dus niet of dat zo is omdat er teveel kinderen zijn of omdat het gezellig is. Het was gek om de zalen door te lopen en alleen te kijken naar de kinderen. Het voelde een beetje als aapjes kijken. Omdat het zo rustig was, waren we vroeg klaar en ben ik ‘s middags nog naar een oudergroep gegaan. ’S Avonds heb ik weer gegeten bij mama Matilda, een vrijdagavond traditie! Dat ga ik wel missen straks! Bij toeval kwam ik haar dochter tegen onderweg naar huis, die mij vertelde dat ik weer mocht komen eten, gelukkig maar, anders was ik mijn eigen eten gaan kopen en had ik waarschijnlijk al gegeten als ik zou horen dat het eten klaar was. Daar vertelde ik hoe blij ik was dat de vrijdagnacht kerkdienst niet meer was toegestaan, maar helaas, toen ik thuis kwam was er veel muziek! Ik heb nog een hele tijd achter mijn laptop gezeten en was daarna zo moe dat ik er gewoon dwars doorheen heb geslapen, dus dat was fijn!

Zaterdag was er een epilepsieclinic bij Why Not? Dus nog een dag vroeg op. Een dokter kwam om wat te vertellen over epilepsie bij oudere kinderen en om de medicijnen uit te schrijven. Ook kregen we nog wat logopedische vragen die ik heb beantwoord. Daarna ben ik weer naar Kilifi gegaan, ik was uitgenodigd voor een voetbal toernooi van MTG (moving the goalposts) via KenyaXperience. Dit was erg gezellig en na het voetbal heb ik nog even het KenyaXperience kantoor gezien. ’s Avonds heb ik lekker gegeten bij Marloes en hebben we een ijsje op het terras gegeten om niet in slaap te vallen voor 23.00 uur ;) Wat een spannende wedstrijd weer! Dit keer heb ik wel in oranje gekeken ;) Ik had een oranje sjaal van Marloes:) Omdat het zo’n latertje werd heb ik weer geslapen bij Marloes en Davies, erg handig zo’n logeerkamer en lieve gastvrije vrienden!

Zondag heb ik weer lekker uitgeslapen, Indisch geluncht met Marloes en Davies. We kregen echt een heleboel eten! Lunch en diner in 1 ;) Daarna ben ik naar het strand gegaan. Ik dacht even gauw een ijsje te eten en dan een hoop voor te bereiden, maar 3 uur later was ik pas thuis zonder een ijsje gegeten te hebben. Ik liep het strand op en moest gelijk naar alle souvenirs kijken en het liefst alles kopen. Ik wilde eerst even lekker uitwaaien op het strand, lekker mijn hoofd leeg maken. Dus ik beloofde op de terugweg nog een keer langs te komen. Ik was nog geen 10 meter verder of er kwam weer een jongen op me af. Dus niet lekker alleen met mijn gedachten ;) Hij zij dat hij me eerder had gezien en wilde me een rondleiding geven over het strand. Hij zou me het aquarium laten zien en octopussen. Ik had geen idee waar dat was, maar hij verzekerde me dat het gewoon gezellig was, geen werk, dus liep ik met hem mee. Teddy is zijn naam. We liepen heerlijk langs het strand, hebben lekker gekletst en hij heeft me vanalles laten zien. Zeesterren, krabben, een spuitende zeekomkommer, zebrakrabben, zebravissen, rode krabben, butterflyfish en het aquarium, dat bleek een natuurlijk ontstaan aquarium te zijn op het strand, dan is het ineens een stuk dieper. Goed oppassen dus! Maar helaas geen octopussen, die waren er niet. We hebben echt super lang gewandeld en hij bleek ook in Shanzu te wonen. Dus we hebben onze strandwandeling verlengd met een wandeling langs de weg naar huis. Helaas kwamen we niet meer langs de verkopers op het strand… oeps! En ik had het nog zo beloofd! Hopelijk zijn er nog wat andere mensen die wel wat hebben gekocht, maar er zijn op dit moment maar weinig toeristen. Het was een erg gezellige wandeling, dus dit keer heb ik maar wel nummers uitgewisseld om eventueel nog een keer iets te gaan doen. Thuis aangekomen heb ik toch maar wat gegeten, want van zo’n lange wandeling had ik toch wel honger gekregen, ondanks de grote lunch. Ik heb het idee dat mijn maag is gegroeid. Eerst moest ik niet denken om ’s avonds nog te eten, maar nu krijg ik gewoon honger! Ze willen ook dat ik hier heel veel eet, zodat ik wat dikker terug kom in Nederland. Dit omdat ze dan in Nederland weten dat er goed voor me is gezorgd en ik dan nog een keer terug mag ;)

Eigenlijk heb ik nog een heleboel te vertellen, want ik ben pas bij zondag en inmiddels is het alweer donderdag. Maar aangezien ik morgen om 7.20 moet vertrekken hou ik het voor nu hierbij! Het vervolg van deze blog komt zo snel mogelijk!!